وقتی حمید هیراد تار و دف می‌نوازد

 از گوشه‌ی صحنه وارد شد. این قطعه در بیشتر کنسرت‌های هیراد به عنوان نخستین قطعه اجرا می‌شود. «بی تاب» و «عشق» قطعه‌های بعدی این کنسرت بودند.

چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی، من چه گویم که غریب است دلم در وطنم... هیراد با خواندن این بیت به سراغ اجرای قطعه‌ی «فراموش کن» رفت. نکته جالب اینکه در این قطعه هیراد برای لحظاتی دف نواخت.

حمید هیراد از مخاطبانِ حاضر در سالن پرسید که «چه کسانی امشب با نیمه‌ی جانشان آمده‌اند؟!» این مقدمه‌ای برای خواندن «نیمه جان» بود. قطعه‌ی بعدی «یار» بود. برای خواندن این قطعه، هیراد چتری به دست گرفت و از تماشاگران خواست دوربین‌هایشان را به حالت فیلمبرداری سلفی بگذارند و هنگام اجرای این قطعه از خودشان فیلم بگیرند و آن را برای کسی که دوستش دارند بفرستند.

هیراد در ادامه‌ی این کنسرت گفت: «آدم توی زندگیش یک بار عاشق میشه. سعی کنید کسی رو انتخاب کنید که همونی باشه که می‌خواید. اگر عاشقش هستید عاشقتون باشه و اگر براش تب می‌کنید براتون جون بده.» این مقدمه‌ای برای خوندن «انفرادی» بود. اجرای «انفرادی» با پرفورمنسی روی صحنه همراه بود. در بخشی از قطعه هیراد با طراحی نور در سلولی قرار گرفت که با مفهوم و فضای جاری در این قطعه همخوان بود. هیراد برای خواندن «شوخیه مگه» از تماشاگران خواست که با روشن کردنِ چراغ‌قوه‌ی گوشی‌هاشون، سالن را ستاره بارون کنند.

مقدمه‌ی قطعه‌ی «دل آرام» تارنوازیِ هیراد بود. این صحنه تعجب و البته تشویقِ تماشاگران را در پی داشت.

این که خواننده موسیقی پاپ بتواند تار بنوازد نکته‌ی مثبتی است. به هر روی اهل موسیقی می‌دانند که برای یک خواننده آشنایی با ساز و توانایی در نواختن بسیار مهم است. این مسئله موجب می‌شود که خواننده درست بخواند و توانایی‌اش در اجرای زنده بیشتر شود. «شب که شد»، «معشوق» و «هلهله» دیگر قطعه‌هایی بودند که در این کنسرت اجرا شد. در پایان هم قطعه‌ی «شوخیه مگه» برای دومین بار و به درخواست تماشاگران اجرا شد.

کنسرت حمید هیراد به همت موسسه آوازی نو برگزار شد.